Дін

Қазақ салтында бала ақылды, зерек болып өссін деген ниетпен ырымдап әртүрлі жорағылар жасалады. Солардың ішінде құлақ, таңдай, тіл беру ырымы бүгінге дейін сақталып, маңыздылыңын жоғалтпаған.

Әлбетте, болмақ. Біріншіден, әлде бір мұражайға барып ғажайып бір суретке көзіміз түсті делік. Неткен ғажап салынған дейсіз.

Кейбір риуаят кітаптарында сахаба Әнәс ибн Мәліктен жеткен деп келтірілген мынадай бір оқиға әңгімеленеді.

Көп қыздары бар бір әйел бар еді.Күйеуі өлгеннен кейін ол әйел жесір қалды.Көп қиналып, бейшара күйге түсті.

Өкінішке қарай, қазір аз-маз кітап оқысақ та, «білдім синдромының» құрбанына айналып кетіп жатқан жайымыз бар. Негізінде, Пайғамбарымыз (с.ғ.с) өзінің сахабаларын «Біз білмейміз! Алла және оның Елшісі жақсырақ біледі» деген сөзге баулыған.

Адам үшін өмірдегі ең қымбат нәрсе бала деуге болатын шығар. Ата-аналардың ең көп ойлайтыны балалары.

Уақытты тиімді пайдаланған ғұламалар өмірінен үзінді:

Бастың тісін қақпай әкелу өкпе, назды білдіретіні туралы Зейнеп Ахметова «Бабалар аманаты» кітабында мынадай үзінді келтіреді.

Әбу Зәрден (радияллаһу анһу) риуаят етіледі:

Жәбир ибн Сәмура (р.а.):